Kerstmis is maar eens per jaar, dat is waar!

Lieve bloglezers,

Allereerst voor alle mensen die ons awesome filmpje niet hebben gezien: we hopen dat jullie hele fijne Kerstdagen hebben gehad en wensen jullie alle goeds voor 2014!

Ook bedankt voor alle likes op ons filmpje en de leuke reacties,l op onze blog, maar ook op facebook! Dat doet ons nog steeds heel goed!!

In Siem Reap, waar onze vorige blog eindigde, hebben we fantastische dagen gehad. De reden dat mensen hier naar toe komen, is Angkor Wat. Wat? Ja Angkor Wat. Een complex met honderden tempels van duizenden jaren oud (deze informatie is onbetrouwbaar). Met onze tuktukdriver Tom scheurden we richting dit complex. Die Tom was een echt scheurijzer, wat ervoor zorgde dat we elke keer moesten zwaaien naar mensen als hij weer iemand inhaalde. Ook heeft dit ervoor gezorgd dat we alle tempels, die we wilden, konden bezoeken.

De eerste tempel was gelijk de allerberoemdste: Angkor Wat himself. Om tempels te bekijken, is er eigenlijk maar een regel: gij zult u lichaam bedekken. Aangezien wij dolgelukkig waren dat het weer eindelijk weer iets beter was, waren wij nogal schaars gekleed. Toen we de tempel op wilden, werden we dan ook tegen gehouden. Dianne had een sjaal omgebonden, maar dit was niet voldoende. Gelukkig had ze in haar tas een broek die ze pal voor de tempel, in het zicht van 1000 fotograferende chinezen, heeft aangetrokken.

De tempels waren heel mooi. We zijn er niet helemaal uit wat onze favoriet was (voor Judith de jungletempel, Dianne vond Bayon ook heel mooi). We hebben ongeveer 300 foto's van deze dag.

's Avonds beleefden we een fantastische avond in het levendige Siem Reap. Eerst maakten we nogal iets naars mee. Toen wij op weg waren naar een drankje doen, hing er in een keer een kind aan onze arm. 'Please, I wanna have food. I don't want money. I just want milk for my little sister.' Hij liep op blote voeten en zag er slecht uit. We weten dat je geen geld moet geven aan deze kids, maar het leek ons niet verkeerd om een keer wat te doen en een dollar voor wat melk konden we wel missen. Het bleek alleen te gaan om een pot poedermelk van 25 dollar dus dat hebben we maar niet gedaan. Later hoorden we dat de kids deze potten aan hun baas moeten geven, die ze door verkoopt. Het is vreselijk om elke keer die kinderen te moeten afwijzen. En het doet je realiseren dat de landen die we bezoeken echt heel arm zijn..

Terug naar die leuke avond, want dat was het. Toen wij lekker aan de Baileys zaten, begon Judith ineens te gillen: Elise en Paulien stonden voor onze neus, compleet verbaasd dat wij nu al in Siem Reap waren. Toch grappig dat je je buurmeisjes aan de andere kant van de wereld zo maar tegen het lijf loopt! We hebben een heel gezellige avond gehad.

Tijdens deze avond was Dianne ineens spoorloos verdwenen, tot grote ergernis van Judith die ze had achtergelaten met een jongen die duidelijk op meer uit was. Gelukkig was deze verdwijning een goede reden om het gesprek te stoppen en te gaan kijken waar Dianne nu toch uithing. Zij bleek in het restaurant aan de overkant van de straat een cookingclass te boeken voor de volgende ochtend. Of beter gezegd, dezelfde ochtend, het was al na twaalven.

Dus de volgende ochtend gingen wij fris en fruitig op weg naar onze cooking class. Onze kookklasje bestond uit een verliefd stel uit Canada en twee schattige Chineesjes. Allereerst gingen we naar de markt om daar wat ingredienten in te slaan. Daar wist Dianne te voorkomen dat het vrouwtje jackfruit kocht, door te vertellen hoe vreselijk vies wij die vrucht wel niet vinden. We moesten alles hakken en bakken. Iets waar Judith niet de snelste in was. Misschien kwam het wel door haar dat we pas om kwart over 1 klaar waren en het vrouwtje daarom ons toetje moest afmaken. Wat we er verder over kunnen zeggen: we hebben de rest van de dag niets meer gegeten, zo ontzettend vol zaten we.

De 23ste zaten onze dagen in het leuke Siem Reap er jammer genoeg al weer op. Tijd om naar Phnom Penh te gaan voor Kerst. We namen dit keer de scheurbus en dat hebben we geweten. In plaats van 7 uur deed deze bus er 5 uur over, met als gevolg dat Judith kotsmisselijk was.

De volgende dag zijn we naar de Killing Fields geweest. Voor de mensen die niet zoveel kennis hebben over Cambodja: zo'n 30 jaar geleden was de Rode Khmer hier aan de macht. De Rode Khmer had een nogal vreemde denkwijze en heeft in 3 jaar een vierde van de Cambodjaanse bevolking vermoord om absurde redenen, zoals hoogopgeleid zijn of wonen in de stad. We hebben eerst de gevangenis bezocht waar deze mensen net zo lang werden verhoord en gemarteld totdat ze een valse bekentenis deden, wat vervolgens weer een reden was om ze te vermoorden. Dit gebeurde op de Killing Fields zo'n 15 kilometer buiten de stad. Het was heel indrukwekkend en vreselijk om deze verhalen te horen.

Die avond was het ook hier, in Cambodja, Kerstavond. Dus zijn we naar de kerk geweest. Daarna hebben we nog een drankje gedaan op het dak van het hostel, waar de meeste mede backpackers zich zaten te bezatten. De volgende ochtend zaten wij vroeg aan het ontbijt, toen een Australische jongen met nogal brakke oogjes bij ons kwam zitten. We vroegen hoe de avond verder was verlopen en kregen wilde verhalen te horen over een jongen die 22 drankjes naar binnen had gewerkt op zijn 22ste verjaardag. Waarop hij vroeg: 'wat gaan jullie eigenlijk vandaag doen?'. 'We gaan weer naar de kerk' :).

Op onze gehuurde fietsjes reden we naar de kerk, die we zoals altijd in een keer vonden. Na de dienst zaten we op het dakterras van de kerk een kopje koffie te drinken, toen er een Australische vrouw op ons af stapte. We praatten even met haar en daarna nodigde ze ons uit voor de kerstlunch bij haar thuis. Omdat hun huis niet op de kaart stond, fietsten we achter haar aan. Zij reed op een scooter en was behoorlijk verbaasd over onze skills op de fiets. Echte Nederlanders he, die teckelen ook het chaotische verkeer in Phnom Penh.
En zo hadden wij toch nog een Kerst met familie, in een huis met een kerstboom en natuurlijk veel lekker eten.

Om vijf uur werden we de deur uitgegooid. Niet omdat ze ons niet aardig vonden, maar omdat het donker werd. Maar we hadden nog een hele avond te gaan en wat kan je dan beter doen dan naar de sauna gaan? Niets! We hebben ervan genoten.

Vandaag hebben we opnieuw op ons fietsje door Phnom Penh gescheurd. We hebben weer fantastisch veel lieve Cambodjanen ontmoet. Zo mochten we in een tuktuk lunchen, omdat we geen bankje konden vinden. Een van onze missies, een galajurk kopen, is vandaag geslaagd. Geen galajurkenstress voor ons dit jaar.

En dat was onze Kerst 2013. Het was anders dan andere jaren, maar we hebben ons op en top vermaakt.

Over een halfuurtje vertrekt onze bus naar ons volgende en tevens laatste land: Thailand. Vijftien uur chillen in een bus, wat wil je nog meer?

Hele dikke kus en nog een fijn Kerstfeest,

Dian en Juud