Slapen op de grond en andere Vietnamese dingen

Lieve bloglezers,

Daar zijn we weer. Dit keer vanuit een tour agency in Dalat. Na het boeken van een ritje op de motorbike voor morgen, mochten we gratis zijn computer gebruiken. Super aardig maar we zijn natuurlijk in Vietnam, dus het toétsenbord is hem compleet geflipt (toetsenbord = Vietnamees). Gelukkig blijkt de man nog aardiger en hij heeft zojuist het toetsenbord op Engels gezet en biedt ons ook nog een kop koffie aan. Vanaf deze plek: hartstikke bedankt meneer!

Dit verhaal begint op 28 november, waar onze vorige blog stopte (hoe logisch). Die avond hebben we met onze backpackvrienden en een Maleis gepoold. We blijken hier allebei geen talent voor te hebben. Af en toe zit er een goed balletje tussen, maar het merendeel van de tijd laat het niveau nogal te wensen over. Zo mocht Dianne beginnen. Dit is heel simpel: je moet met de witte bal de driehoek gewoon kapot rammen. Dianne probeerde dit uit alle macht, maar de driehoek bleef gewoon liggen. 'Sorry pap, ik ben niet zo goed als jij.' Dianne heeft uiteindelijk wel alle potjes gewonnen. Dit had ze alleen volledig te danken aan de Maleis met wie we samen speelde en die ze ook nog een blauwe vinger heeft bezorgd, toen ze zijn aanwijzingen probeerde op te volgen.

De volgende ochtend doen we een poging doen ons vliegtuig te halen. We hebben deze ochtend drie blunders begaan. Om te beginnen hadden we onze vlieggegevens niet goed opgezocht (we laten in het midden wiens fout dit was). Dus moesten we maar in de rij gaan staan. Het tempo was weer lekker Aziatisch en als we eindelijk vooraan staan blijkt dat we nog maar 3 minuten hebben. Dianne rent naar het incheckautomaat, checkt gelukkig nog op tijd in, waarna we weer opnieuw in die ellenlange rij kunnen gaan staan om onze bagage te droppen. Als we gaan boarden, begaan we blunder twee: we zijn niet langs de immigratiedienst geweest. Dus we rennen als twee malloten terug om nog snel wat Maleisische stempels binnen te halen. In Kuala Lumpur aangekomen, gaan we weer uitgebreid koffie drinken. Tijd om de boekingsgevens voor de volgende vlucht goed op te zoeken, zodat we niet weer gaan falen. We proberen met een smartphone (ellendig ding!) ergens in Diannes mail de nummers te vinden. Dit lukt uiteindelijk na veel getier. Jammer genoeg komen we er vijf minuten later achter dat deze gegevens ook gewoon in onze tas zaten. Tot zover onze blunders. Vliegen is moeilijk.

Tegen een uur of 9 zijn we eindelijk in Vietnam. Het visa is, ondanks dat Judith geen pasfoto's mee heeft genomen, zo geregeld. We pakken een taxi en daar gaan we onze tweede wereldstad in: Ho Chi Minh City. Nog nooit in ons leven hebben we zoveel scooters gezien (hierover later meer).

Het hotel waar we aankomen is echt fantastisch. Erg welkom na anderhalve week in een dorm slapen. We droppen onze spullen en gaan direct het terras op. Daar komen we tot een hele nare ontdekking: het bier is hier nogal goedkoop. Daar moet op gedronken worden! De rest van deze avond bestaat uit: drankjes doen en nog meer eten.

De volgende dag worden we fit als hoentjes weer wakker. Tijd om ook deze stad, in ons wel bekende hoge tempo, te verkennen. Bij het oversteken van de eerste straat, zien we direct weer de 6,6 miljoen scooters die Saigon rijk is. In Semporna hadden we van een kamergenoot de tip gekregen: 'Gewoon rustig doorlopen. Verander je tempo niet'. Judith staat een beetje te shaken maar Dian ziet deze uitdaging wel zitten. Gewoon gaan. Al filmend bereiken we levend de overkant. Koning.

We zien de highlights van Saigon en bezoeken het War Museum. Judith had hier in het vliegtuig al vreselijk (echt vreselijk) veel zin in. Kon ze Dianne mooi haar geschiedenislesjes uit gaan leggen. Dit ging iets anders, want eenmaal in het museum aangekomen, wist ze niet eens meer tussen welke twee partijen deze oorlog zich nou had afgespeeld. Het is ook een ingewikkeld verhaal, maar Dian had wel wat meer verwacht. Vooral omdat ze zelf nul wist van deze oorlog. Desalniettemin zijn we behoorlijk geshockeerd door alles wat we lezen en vastbesloten om 's avonds deze oorlog wat nader te onderzoeken.

Tegen 6 uur bereiken we het Hollanddorp, wat voor twee weken midden in Saigon is opgesteld. We lopen de Heinekentent in en daar horen we echt de meest verrukkelijke muziek ooit. Als je erbij bedenkt dat een flesje Heineken 25.000 Dong was en dat wij de hele dag nog bijna niets gegeten hadden, dan snap je wel dat onze voetjes van de vloer moesten. Aziaten hebben die neiging wat minder. Ze hebben daarentegen de neiging om alles vast te leggen op foto en film. Zo ook hier. Waarschijnlijk staan weer op Twitter, Facebook, Youtube etc. Het viel mee hoor, hoe erg we ons hebben misdragen.

Na de tent gaan we uiteten en tegen 11 uur bereiken we gebroken ons hotel. Daar begint Judith met het voorlezen van de Wikipediapagina over de Vietnamoorlog. Gelukkig vallen dan eindelijk de puzzelstukjes weer op hun plaats. Dian luistert gedwee wat Judith allemaal te vertellen heeft. En om half 12 boeken we nog even een toertje naar de Chu Chi tunnels (tunnels die de Vietcong gebruikte om zich schuil te houden).

Ondertussen hebben we eindelijk ons bakje koffie gekregen: een sterk bakkie. Helaas is het alleen maar een bodempje.

De Chu Chi tunnels waren heel interessant. Wat waren die Vietcongstrijders slim! En wat hebben ze in bizarre omstandigheden geleefd. Onze gids was Vietnamees en sprak bizar Engels. Hij had hele slechte humor maar noemde ons wel zijn familie ('My family, this way etc.').

Wat we verder nog in Saigon hebben gedaan: mani- en pedicure. Dit is hier heel goedkoop en aangezien Judith al een week zeurde over nagellak werd het hoogtijd om hier gebruik van te maken. Vier mannen (whut?) stortten zich op ons (op onze nagels natuurlijk), terwijl wij een Duitse vrouw enthousiast vertellen over ons project. Zij vertelt ons dat ze al 25 jaar op reis is. Ze heeft dan ook erg goede tips. Diannes nagels blijken moeilijker te lakken dan die van Judith. Terwijl Dianne nog zit te wachten, zit Judith alweer buiten in het zonnetje. Als haar nagels dan eindelijk bijna droog zijn, probeert een van de meisjes (ja er werkten daar veel mensen) uit of Dianne eindelijk mag gaan. Alles verpest. Nagel mocht weer opnieuw. Zucht.

Die avond gaan we nogmaals naar de Heinekentent. Dian bestelt bier en wordt al binnen 10 seconden door een Aziaat op het podium getrokken. Het is nog helemaal leeg maar al snel wordt het een mooi feestje met allerlei Aziaten die dit keer wel uit hun dak gaan, wat een best wel bijzonder gezicht is. Buiten is allerlei lekker Hollands voedsel te koop. We eten poffertjes (die kan van onze bucketlijst) en de geur van verse stroopwafels kunnen we niet weerstaan. Hier gaat wel iets mis. Judith steelt per ongeluk een stroopwafel, die wij met veel plezier opeten. We hebben wederom een mooie avond in die mooie stad.

Dan is het tijd om door te gaan naar Cat Tien, een national park. Er komen is een drama, maar is uiteindelijk wel gelukt en de moeite waard. In het park aangekomen komt Dianne op het krankzinnige idee om in een tent te gaan slapen. Een ervaring die je toch een keer moet meegemaakt hebben. Daar is Judith het uiteindelijk wel mee eens, totdat we zien dat het matras bestaat uit een deken. We slapen dus op de grond. Ach, try before you die. Als het niet bevalt gaan we morgen wel in de lodge.

We trekken het park in en daar worden we al direct geconfronteerd met het grootste gevaar hier: bloedzuigers. Dian voelt iets bij haar enkel en ziet dat er een bloedzuiger door haar sok heen, aan haar huid zit te zuigen. Iewwwwwl. Heldhaftig ropt ze het ding van haar lichaam. Gewoon doorstappen. Twee seconden later begint ook Judith te gillen. Dit keer heeft de bloedzuiger zich vastgebeten in Judiths buik. Na deze gebeurtenis vinden we het wel weer mooi geweest. Tijd voor ijskoffie, onze nieuwe verslaving.

We slapen bijzonder goed en worden wakker door een Gibbonkoor. Hemel, wat vet! Onze activiteit van vandaag: 9 km fietsen, 5 km wandelen, krokodillen bekijken en dan nog weer terug. We krijgen afschuwelijke sokken aan die ons moeten beschermen tegen die bloedzuigers. De mountainbikes hebben maar 1 versnelling, dus we trappen ons het apelazerus. Natuurlijk hebben wij hier veel plezier in. Ook het wandelen is heel leuk. We zien de grootste boom ever, waar we een plasje tegen aan plegen. Bij het meer aangekomen zien we zowaar een echte krokodil, zich rustig door het water voortbewegend. Hier krijgen we de kans van ons leven: varen op een krokodillenmeer. Dat doen we dus maar, al ziet het bootje er niet echt heel stabiel uit.

Vanochtend vroeg zijn we weer we in een minibusje vertrokken naar Da Lat. Het uitzicht was prachtig. We waren allebei alleen nogal slaperig en hebben dus beide 75 procent van de rit geslapen (hierbij vermeldend dat Dianne dit keer meer sliep, tot grote verwondering van Judith). De buschauffeur had veel plezier in roken, bellen en toeteren. Daarnaast rochelde die af en toe lekker uit het raam. Zijn telefoon was mismaakt, want als hij gebeld werd hield hij dat ding verkeerd om. We denken dat hij een hoge telefoonrekening heeft. Halverwege de rit hoorden we in een keer een enorme knal en begon het busje nog erger te wiebelen: klapband. Dit hadden ze vast vaker meegemaakt, want binnen 5 minuten zat er een andere band onder.

En zo hebben we weer onze highlights met jullie mogen delen, als jullie het tenminste nog steeds leuk vinden om te lezen.

We houden van jullie!

DOEI!!