The story continues…
Door: Judith en Dianne
Blijf op de hoogte en volg Judith en Dianne
14 Februari 2014 | Nederland, Groningen
Allerliefste bloglezers,
Na een maand geleden al te zijn geland op Nederlandse bodem, hier nog een keer een bericht van ons. Pak uw tissues erbij want dit wordt een tranentrekker.
Op dit moment zitten wij samen in de trein. Op naar onze oudertjes. Elkaar loslaten kunnen we nog steeds maar moeilijk. We hebben in de afgelopen maand dan ook minstens 2x per week bij elkaar gelogeerd.
We kunnen jullie nog hele verhalen vertellen over onze laatste dagen, maar eigenlijk ook niet, want we zijn uiteindelijk allebei gefaald in het voltooien van ons dagboek. Drie dagen ontbreken. Wat we wel kunnen vertellen is dat we onze laatste dagen op Koh Phi Phi hebben doorgebracht met onze Amsterdamse chick, Nerissa. Tot de laatste seconde hebben we van elk moment genoten en elk zonnestraaltje op het strand meegepikt.
Op onze allerlaatste avond in dat mooie Thailand hebben we zoals altijd, al ons geld er door gejast. Onze laatste centen gingen op aan een Thaise massage. Daarvoor kregen we een ontzettend sexy pakje aan. Judith is niet zo lenig en dat vond haar masseuse nogal hilarisch. Die lag dan ook een uur lang in een scheur (ze lachte haar hardop uit, bedankt). Dianne voelde zich wat minder op haar gemak, toen bleek dat ze werd gemasseerd door een lady boy.
En toen begon op 8 februari de el-len-dig lange reis. Om 7 uur ’s ochtends werden we opgehaald bij een rotonde midden in Phuket. De aardigste Thai, die we ooit hebben ontmoet, bracht ons naar het vliegveld. Hij deed dat heel goed en vertelde ons interessante feitjes over rubberbomen (inkoppertje). Ook gaf hij ons een uitgebreide briefing over hoe we moesten inchecken, welke balie, hoe lang we dan konden rusten enzovoort. Gelukkig hadden we dit nog nooit eerder gedaan.
Het vliegen ging allemaal wel prima ja. We moesten 12 uur wachten op Kuala Lumpur. Dat was echt een feest. Lekker vliegtuigen kijken. Om 12 uur ’s nachts gingen wij doodvermoeid beginnen aan de 14,5 uur durende vlucht naar Amsterdam. Lekker slapen, was het plan. Dit viel nogal tegen en op gegeven moment waren we allebei stoned van vermoeidheid.
Maar we zijn geland. We pleurden onze backpacks op een karretje. En toen liepen we daar. Richting de ontvangsthal. Alle herinneringen nog een keer ophalend en vooral dankbaar: wat was dit vet! Ook was er angst: wat nu? Wat moeten wij zonder elkaar? Welkom burgerlijk leven als masterstudentjes.
Toen we door de deuren kwamen, was alles weer goed. Voordat we het wisten waren we weer in de armen van onze geweldige ouders en zussen. Er was een spandoek, we kregen ballonnen en bloemen en veel knuffels. Wat ons direct opviel: wat zijn die Nederlanders lang en eigenlijk is 1,60m toch niet zo groot.
Het was heerlijk om weer thuis te zijn en al die lieve mensen om ons heen te hebben. Zoals eerder ook al was gebleken, had Judith weer iets meer last van een jetlag. Haar welkomstparty ’s avonds is afgebeld omdat ze te moe voor woorden was.
Inmiddels zijn we een maand verder. En zoals de titel van deze blog zegt: the story continues. We maken nog steeds van alles mee. Maar helaas kunnen we hier nu niet meer over bloggen omdat jij misschien wel ‘de Engelse Duitser’ of ‘de Piloot’ bent.
Tot slot, willen we jullie van harte bedanken voor alle reacties, mailtjes, appjes, facebookberichtjes et cetera. We hebben hier keer op keer erg van genoten en het deed ons ook beseffen hoe rijk we gezegend zijn met fantastische vrienden en familie. En met elkaar.
YOLO
Dianne en Judith
Na een maand geleden al te zijn geland op Nederlandse bodem, hier nog een keer een bericht van ons. Pak uw tissues erbij want dit wordt een tranentrekker.
Op dit moment zitten wij samen in de trein. Op naar onze oudertjes. Elkaar loslaten kunnen we nog steeds maar moeilijk. We hebben in de afgelopen maand dan ook minstens 2x per week bij elkaar gelogeerd.
We kunnen jullie nog hele verhalen vertellen over onze laatste dagen, maar eigenlijk ook niet, want we zijn uiteindelijk allebei gefaald in het voltooien van ons dagboek. Drie dagen ontbreken. Wat we wel kunnen vertellen is dat we onze laatste dagen op Koh Phi Phi hebben doorgebracht met onze Amsterdamse chick, Nerissa. Tot de laatste seconde hebben we van elk moment genoten en elk zonnestraaltje op het strand meegepikt.
Op onze allerlaatste avond in dat mooie Thailand hebben we zoals altijd, al ons geld er door gejast. Onze laatste centen gingen op aan een Thaise massage. Daarvoor kregen we een ontzettend sexy pakje aan. Judith is niet zo lenig en dat vond haar masseuse nogal hilarisch. Die lag dan ook een uur lang in een scheur (ze lachte haar hardop uit, bedankt). Dianne voelde zich wat minder op haar gemak, toen bleek dat ze werd gemasseerd door een lady boy.
En toen begon op 8 februari de el-len-dig lange reis. Om 7 uur ’s ochtends werden we opgehaald bij een rotonde midden in Phuket. De aardigste Thai, die we ooit hebben ontmoet, bracht ons naar het vliegveld. Hij deed dat heel goed en vertelde ons interessante feitjes over rubberbomen (inkoppertje). Ook gaf hij ons een uitgebreide briefing over hoe we moesten inchecken, welke balie, hoe lang we dan konden rusten enzovoort. Gelukkig hadden we dit nog nooit eerder gedaan.
Het vliegen ging allemaal wel prima ja. We moesten 12 uur wachten op Kuala Lumpur. Dat was echt een feest. Lekker vliegtuigen kijken. Om 12 uur ’s nachts gingen wij doodvermoeid beginnen aan de 14,5 uur durende vlucht naar Amsterdam. Lekker slapen, was het plan. Dit viel nogal tegen en op gegeven moment waren we allebei stoned van vermoeidheid.
Maar we zijn geland. We pleurden onze backpacks op een karretje. En toen liepen we daar. Richting de ontvangsthal. Alle herinneringen nog een keer ophalend en vooral dankbaar: wat was dit vet! Ook was er angst: wat nu? Wat moeten wij zonder elkaar? Welkom burgerlijk leven als masterstudentjes.
Toen we door de deuren kwamen, was alles weer goed. Voordat we het wisten waren we weer in de armen van onze geweldige ouders en zussen. Er was een spandoek, we kregen ballonnen en bloemen en veel knuffels. Wat ons direct opviel: wat zijn die Nederlanders lang en eigenlijk is 1,60m toch niet zo groot.
Het was heerlijk om weer thuis te zijn en al die lieve mensen om ons heen te hebben. Zoals eerder ook al was gebleken, had Judith weer iets meer last van een jetlag. Haar welkomstparty ’s avonds is afgebeld omdat ze te moe voor woorden was.
Inmiddels zijn we een maand verder. En zoals de titel van deze blog zegt: the story continues. We maken nog steeds van alles mee. Maar helaas kunnen we hier nu niet meer over bloggen omdat jij misschien wel ‘de Engelse Duitser’ of ‘de Piloot’ bent.
Tot slot, willen we jullie van harte bedanken voor alle reacties, mailtjes, appjes, facebookberichtjes et cetera. We hebben hier keer op keer erg van genoten en het deed ons ook beseffen hoe rijk we gezegend zijn met fantastische vrienden en familie. En met elkaar.
YOLO
Dianne en Judith
-
14 Februari 2014 - 16:12
Gerda:
jaaa yolo! fantastisch nog een laatste blog! wat hebben wij met jullie mee genoten en wat was het heerlijk jullie weer in onze armen te sluiten op schiphol. geniet nog lang na lieve meiden!! en veeel succes met alles wat er nu weer op jullie afkomt!! love you!!! -
14 Februari 2014 - 18:44
J En R:
Meisjes
Wat leuk om het het laatste van jullie avontuur nog te lezen.
Het was vast weer wennen aan het leven hier,maar tis gelukt.
Nu weer aan de studie,veel succes met alles.
Groetjes r en j. -
16 Februari 2014 - 11:23
Imke:
Meiden,
Mooi hoor, nog even een slotwoord. Het is inderdaad heel erg schakelen, weer naar het 'normale burgerleven". Maar jullie hebben een superreis gehad en dat neemt niemand je ooit weer af. Blijf genieten van alle mooie momenten!
Liefs, Imke -
16 Februari 2014 - 14:39
Mutti:
Het was prachtig!
Amen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
