Soksa bai

Lieve bloglezers,

Hier na enige tijd afwezigheid, weer een blog vanaf de andere kant van de wereld. Op dit moment zitten we alweer in ons vierde land: Cambodja. We zijn vanavond rond 8 uur gearriveerd in Siem Reap, ook wel bekend om haar tempels. Die gaan we morgen dan ook bekijken!

De afgelopen anderhalve week lag ons reistempo voor het eerst wat lager. We zijn een hele week op één plek geweest. We hebben gerelaxed en ook een week vakantie genomen van het blog schrijven, maar hier zijn we weer!

Na onze avonturen in Da Lat hebben we een tweedaagse toer gedaan naar de Mekongdelta. Onze vooroordelen over toertjes zijn behoorlijk bevestigd. In hoog tempo achter een zwetende en gestresste gids aanrennen die continu roept: nog 5 minuten, my family! Bij elke stop kregen we 15 minuten de tijd om weer met één of ander iets op de foto te gaan. Met als hoogtepunt het fruit eten inclusief traditioneel gezang. Dit werd helemaal te gortig toen ze met hun nasale stemmen 'if you're happy and you know it' gingen zingen. Onze vrienden van die dag, twee Zweedse jongens en een Deen, konden toen wel huilen. Om onszelf na deze dag een beetje op te peppen, zijn we luxe wezen dineren aan de rivier. Een schattig tafeltje voor twee op een steiger. Eindresultaat: vijf- gangendiner voor 500 000 dongies. Dan voel je je best wel rijk!

De volgende dag was een groter succes. We hebben toen een drijvende markt gezien. Vanaf een boot verkopen de mensen allerlei producten. Als je wilt weten wat een boot verkoopt, moet je gewoon even omhoog kijken. Ze hangen namelijk de producten die ze die dag verkopen aan een stok. Wij zijn gestopt (of beter gezegd: onze toeristenboot is gestopt) bij een ananas op een stokkie. Het was weer erg lekker.

En toen was het alweer tijd voor onze laatste avond Vietnam. Dat betekent: puzzelen met geld. Je wilt niet te veel overhouden, maar je wilt wel gewoon je avondeten kunnen betalen. Nadat we heerlijk hadden geshopt en gedineerd, belandden wij op het terras. Lees: op plastic stoeltjes langs de weg zitten en heel goedkoop biertje drinken. Terwijl we gezellig met twee Nieuw-Zeelanders zitten te kletsen, komt er de zoveelste straatverkoper voorbij. Judith ziet een rood Vietnambandje en moét die hebben. Afdingen maar. De vrouw wil meer geld, waarop Judith haar zakken leeghaalt en zegt: 'Meer heb ik niet'. Uiteindelijk krijgt ze twee bandjes voor het geld, wat heel mooi lijkt. Totdat blijkt dat dat echt ons laatste geld was. Geen nieuw biertje, geen ontbijt. Tien minuten later worden we bijna van het terras gekickt, omdat we niets bestellen. Gelukkig zijn daar de Nieuw-Zeelanders die ons sloebers in nood, van een biertje voorzien. We hebben die volgende ochtend niet ontbeten.

Na een ellendig lange reis vanuit Ho Chi Minh kwamen we toen aan in Sihanoukville (Cambodja). We hadden een hutje geboekt aan een of ander afgelegen strand. Een normaal mens zou dit heel leuk vinden. Wij vonden het er te rustig en zijn verkast naar de stad, waar je zowaar kon stappen. Op weg naar het strand kwamen we gelijk 10 proppers tegen. Door al die flyers hebben we de hele avond bijna niets uit hoeven geven.

De nummer 1 tip op TripAdvisor over 'wat te doen in Sihanoukville' was: huur een bioscoopzaal. Nadat de film in Ho Chi Minh ons zo goed was bevallen (Captain Philips is oprecht een goede film!), leek ons dit een goed idee. We hadden de keuze uit 5000 films, maar al voordat we er waren, wisten wij: wij gaan Harry 1 kijken. We lezen op dit moment allebei de Harry Potter serie. Nerds.. XD

Een ander avontuur wat we in de omgeving van Sihanoukville hebben beleefd, was ons tripje naar het eiland Koh Rong Samloem. We gingen hierheen met een partyboot. Dit is niks geen party. Er is wel harde muziek, maar Russen houden waarschijnlijk niet zo van dansen en wij ook niet om 11 uur 's ochtends. Halverwege mochten we van de boot in het water springen. Ook kregen we snorkelspullen om het koraal te bekijken. Deze snorkelspullen waren net als de partyboot; vrij nieuw. Dianne probeerde verwoed haar bril condensvrij te maken, totdat bleek dat er nog stickers op de glazen zaten. We hebben ons verder verbaasd over al de mensen die op het koraal gingen staan. Wij hebben geleerd: Het koraal en de vissen zijn je vrienden. Jij vindt het toch ook niet leuk als er zomaar iemand op je gaat staan?

Op dat eiland hebben we weer eens gehiked. We vroegen aan de receptionist van ons resort of de route goed te doen was, waarbij we benadrukten: kan het op slippers? Dat hebben we geweten. De weg zat vol met keien en laaghangende takken. Judith probeerde de enorme schaafplek op haar been te ontzien, wat gepaard ging met een hoop gebler (dit zijn Diannes woorden). Dianne was lekker aan het zweten (dit zijn Judiths woorden). Judith ook (dit zijn Diannes woorden)!
De weg erheen was dus behoorlijk pittig. Toen bleek dat we de vuurtoren (ons doel) niet op mochten, waren we dan ook behoorlijk pissed. Zelfs Judiths pogingen tot omkoping mochten niet baten. Achteraf denken we dat de man geen Engels sprak, want toen we het aan iemand anders vroegen mochten we gelijk de toren op. En dat uitzicht maakte ons weer blij. De terugweg iets minder (het was ruim 2 uur en onze voeten deden PIJN!!).

Nu komt er iets shockerends voor onze moeders: we hebben een scooter gehuurd en ons gewaagd in het levensgevaarlijke Cambodiaanse verkeer, sorry. De eerste keer (ja, we hebben het meerdere keren gedaan) hebben we rondgecrossd in de omgeving van Sihanoukville. Een scooter regelen was nog niet zo makkelijk. Zo wilde het eerste zaakje ons maar één helm meegeven, waarop Judith echt totaal verontwaardigd reageerde: zijn die mensen gek geworden? Dus we vroegen ons geld weer terug. Op naar zaakje twee. Daar konden we wel twee helmen krijgen. 'Kun je rijden?' vroeg de man aan Dianne. Waarop Dianne trots antwoordde: 'Ja zeker, ik heb het al twee keer gedaan'. Judith keek haar nogal onbegrijpend aan. Eenmaal onderweg, lichtte Dianne toe: 'Mijn eerste keer scooterrijden was op mijn elfde. Ik ben toen tegen een hekje aan geknald. Mijn tweede keer was op mijn zestiende. Ik heb toen 100 meter op een landweggetje gereden'. Ondanks deze weinige ervaring, deed Dianne het prima! Judith heeft het ook even geprobeerd, maar moest de hele tijd denken aan die keer dat ze met een quad over de kop is gevlogen.

Gisteren hebben we weer een scooter gehuurd, dit keer in Kampot. We kregen een ontzettend mooie scooter mee, alleen: zonder benzine. Na 5 minuten besloten we dan ook te tanken. Bij kleine stalletjes langs de weg kun je uit colaflessen benzine krijgen. We hebben dit een tuktuk eerder zien doen en aangezien de nood nogal hoog was, moest het maar. Na 10 minuten begon onze scooter wat kuren te vertonen. Vol gas, reden we nog geen 15 kilometer per uur. Tenminste dat denken we, want de kilometerteller deed het weer niet. We zijn toen naar een benzinestation gereden, waar we in het Frans hebben uitgelegd wat eraan de hand was en er ook nog maar wat goede benzine ingepleurd hebben.

Die dag hebben we meer dan 120 kilometer rondom Kampot gescheurd. Van Kampot naar Bokor National Park (prachtig!) naar Kampot naar Kep naar Kampot. In Kep hebben we de beruchte krab gegeten. Dit was weer een groot feest. We gingen zo op in het breken en eten van de krab dat we niet eens tegen elkaar hebben gepraat.

De gewenste lengte is weer bereikt. We zouden nog veel meer kunnen schrijven, maar laten het maar bij: kort maar krachtig. Hartstikke bedankt voor het lezen en de leuke reacties elke keer!

Veel liefs,

Dianne & Judith