Da Lat: de motorbike en de wasmachine

Bloglezertjes,

Hier vanuit Ho Chi Minhstad.
Alweer een nieuwe blog, het is toch wat!
De afgelopen dagen waren weer een groot feest.
En ook hier is het 5 december geweest.
In plaats van door te varen naar Spanje, komt hij vanavond naar Vietnam.
Ach, rijmen duurt veel te lang! (Rijmt niet, o nee, we stoppen er nu mee!)

We hebben weer heel wat bijzondere dingen meegemaakt. We gaan verder in Da Lat, waar we de afgelopen dagen hebben doorgebracht.

De eerste avond zijn we uit eten geweest in een restaurantje, dat deed denken aan de restaurantjes in een skigebied (Dian heeft geen flauw benul waar dit over gaat, maar vond het wel erg leuk). Het was erg koud en in het restaurantje lekker warm. We zaten gezellig aan het meest romantische tafeltje vlak voor het raam. Eigenlijk slaat het nergens op dat we dit met jullie delen, maar we vonden dit restaurant wel zo leuk (vooral Judith) dat we hier alle avonden hebben gegeten. Een hoogtepunt dat we hier mochten mee maken: na drie maanden geknoei is het Dianne eindelijk gelukt een volledige maaltijd met stokjes te eten.

Daarna willen we graag nog een drankje doen en zoeken we in deze uitgestorven stad, hiervoor een plek. In een cafeetje zien we allemaal kerels: hier moeten we wezen. We raken aan de praat met twee Nieuw-Zeelanders die ontzettend falen in het backpacken en continu worden afgezet. Ze vertellen ons dat het hier onmogelijk is om 's nachts een hotel te vinden (alles zit dan potdicht) en daarom vannacht voor 80eu in vijfsterrenhotel hebben geslapen. We lachen ze vriendelijk uit. Totdat we, een halfuurtje later, voor ons eigen hotel staan. Dian heeft dat niet eens door wat eigenlijk best begrijpelijk is, want het is volledig hermetisch afgesloten met rolluiken. O mijn hemel, hoe gaan we hier nou weer binnenkomen? Judith oppert dat er waarschijnlijk wel een achteringang is. Dit is niet het geval. Gelukkig zien we twee Vietnamezen die het met een belletje naar het hotel allemaal voor ons oplossen. We zullen in vervolg onze sleutel in het hotel achterlaten, als we de hort op zijn!

De volgende dag was echt een koningsdag. We hebben een hele dag bij twee Vietnamezen achterop de scooter gezeten. Dit was echt de moeite waard. We reden door de prachtige Central Highlands van Da Lat. Enorm hoge bergen, heel groen en overal Vietnameze mannetjes die met beitels stenen aan het hakken zijn. We hebben vooral veel koffieplantages gezien. Deze wees Judiths gids met veel enthousiasme aan: 'coffee, coffee!'. Zijn Engels was verder wat gebrekkig, maar dit kon hij gelukkig wel uitspreken.

Het is dan ook geen wonder dat we op een gegeven moment bij een koffieplantage aankomen. Hier houdt de gids van Dianne een interessant verhaal over verschillende soorten koffiebonen. Dit keer is het Dianne die de nerd uithangt en de gids bestookt met vragen. Als we vervolgens worden meegenomen naar een schuurtje waar wat wezels in een veelste klein hokje zitten, kijken we elkaar niet-begrijpend aan.
Boven wordt het duidelijk waarom die beesten er zijn. Ze krijgen koffiebonen in hun voerbak, weten welke het lekkerste zijn, eten die op en poepen ze natuurlijk weer uit. Deze wezelshit, zoals onze gids het noemt, schijnt de lekkerste koffiebonen te bevatten. Dus dat hebben we maar even uitgeprobeerd. Waarheid (al vonden we eigenlijk vooral de gecondenseerde koffiemelk heel lekker).

Terug in Da Lat besluiten we de volgende dag toch te gaan canyoningen, tot grote blijdschap van de meneer die ons vorige keer zijn pc heeft geleend. Hij blijkt nog een grotere schat, als hij bij het zien van onze twijfel, de wasmachine gratis geeft.

Canyoning is echt awesome!

We gaan samen met twee gekke Duitsers, waarvan we in eerste instantie niet weten of het nou twee meisjes zijn, of dat die ene een jongen is. In het busje bekijken we hem nader en komen we tot de conclusie dat het een jongen is. Na 10 minuten stopt het busje midden in de bossen van Da Lat. We krijgen zo'n broekie aan en een helm op. We lopen het bos in, steil naar beneden. Als gekken hobbelen we achter onze twee gidsen aan. Dit keer dus geen Aziatisch tempo. In drie regels krijgen we uitgelegd hoe het werkt. Drie regels ja, geen hele theorieen. Of we het ook willen proberen...

De eerste afdaling is 14 meter. Halverwege schreeuwt gids 2, die ons beneden moet opvangen: 'wacht, wacht'. Je schrikt je op zo'n moment kapot. Nu ben ik er geweest. Wat blijkt: PICTURE! SMILE :)
Ze weten in ieder geval wat toeristen willen: overal foto's van. Na deze afdaling mogen we even in de rivier spelen. Hier loopt Judith een enorme bloeduitstorting op, waarop Dian heel hard moet lachen: 'Hahahaha, is je been net genezen van die sliding, krijg je dit'. Van je vrienden moet je het maar net hebben.

De volgende uitdaging is eigenlijk geen uitdaging, maar vooral fantastisch grappig. In een van de watervallen, bevindt zich een natuurlijke glijbaan. Het effect hiervan: proestend, maar gierend, boven water komen en natuurlijk nog een keer willen. Uiteindelijk gaan we vijf keer: 1x vooruit, 1x achteruit en 3x samen (Dian voorop, Juud voorop en in elkaar gehaakt).

Tijd voor de lunch. Wat betekent: picknicken bovenaan een waterval. We mogen dus een halfuur kijken naar de 25 meter die we zo mogen afdalen.

En dan: 25 meter abseilen middenin een waterval. De eerste 10 meter moet je moonwalkend naar beneden omdat het nogal glad is. Dit heeft Dianne gemerkt. Na een paar meter ging ze al onderuit. En lag daar te stuntelen, middenin een waterval. De afdaling eindigt met een sprong van 5 meter. Je moet hierbij goed de touwen loslaten, anders knal je tegen de rots. Gidsje 2 roept 3, 2, 1 en dan mag je springen. Dan pas, want je weet zelf: foto's boven alles. Het resultaat mag er wezen.

We springen ook nog van 7 meter naar beneden. Dianne wacht keurig op de instructies van de gids en hop daar gaat ze. Judith weet hoe dit soort dingen werken: als je te lang wacht, word je bang. Ze klautert naar het springpunt, checkt even bij Dianne of ze inderdaad daar moet springen en daar gaat ook zij. Niks geen aftellen en helaas ook geen foto.

We hebben nog veel meer leuks gedaan die dag. Nog een laatste benoemenswaardig moment: de catfish. We lopen door de jungle als onze gids in een keer roept: catfish, catfish. We kijken in de rivier en zien inderdaad een grote vis op de stenen liggen te chillen. De gids ziet in deze vis het ideale hapje voor zijn BBQ van die avond. Maar hoe kill je zo'n beest? Junglefreaks als wij inmiddels zijn, beginnen we direct te helpen. Al snel vindt Dianne een beste rots die ze trots aan de gids overhandigt. BAM, boven op de vis. Ondanks deze awesome steen, weet de vis te ontkomen. Waarop de gids alleen maar zegt: 'oh my BBQ, oh my BBQ!'

O ja, de wasmachine die we gratis hadden gekregen, bleek een abseil van 14 meter met heeel veeeel water. Scary.

Al met al was het weer een fantastische dag in het koninkrijk van de Heer, een overwinning op onszelf en absoluut een van de hoogtepunten van onze reis.

Tijd om er een einde aan te breien. Vanochtend zijn we om 4:45 aangekomen in Ho Chi Minh Stad. De bedoeling was dat de nachtbus rond 7 uur zou aankomen, maar waarschijnlijk heeft deze chauffeur als een bezetene gereden. Daar hadden wij helemaal niets van door, omdat we gelukkig lagen te pitten. En zo zaten wij om 5 uur op het terras thee te drinken tussen de dronken Einzelgangers van Ho Chi Minh. Moet je ook een keer meegemaakt hebben.

Liefs uit Vietnam,

Dianne & Judith