Happy Diving

Hallo lieve bloglezers,

Dit keer gelukkig weer iets sneller, maar er is alweer genoeg gebeurd. Dus neem de tijd om dit even te lezen. Heb jij die tijd niet, neem hem toch, want dit belooft een mooi verhaal te worden.

Het begint allemaal in stinkstad Semporna. Afgelopen vrijdag hebben wij een dag in deze stad doorgebracht samen met twee Duitse jongens. Afgezien van de heuvel die we beklommen hebben, wat een fraai uitzicht leverde, was het een vrij saaie dag.

Gelukkig wordt het zaterdag.. Om 8 uur 's ochtends staan we klaar om te vertrekken richting Mabul. Het is een uur varen naar dit eiland waar we onze PADI Open Water Course willen halen. Terwijl we staan te wachten op de boot, zien we twee kerels en een meisje aan het bier. Dit lijkt ons nog een beetje vroeg, maar zij denken daar duidelijk anders over. Op de boot gaan ze vrolijk verder, inclusief shotjes sterke drank en bananen.

Bij het eiland aangekomen zien we aan de rechterkant het resort waar we komende twee nachtjes zullen verblijven, een wit strand met strandstoelen en parasolletjes. Pal er naast een sloppenwijk op palen. Over contrasten gesproken. We horen later dat in deze sloppenwijk vooral illegale immigranten uit de Filipijnen leven. Zonder paspoort, zonder werk, vast op dit eiland. Vreselijk om te zien. Het is fijn om te horen dat de duikschool op verschillende manieren bezig is om hier verandering in te brengen (samen het eiland opruimen, werk creeeren, sporten met de kinderen).

Maar goed. Wij worden direct opgevangen door Alex, onze duikinstructeur. Het is tijd voor ons dagje theorie. Ons duikklasje blijkt naast ons te bestaan uit een Spanjaard en een piloot. De Spanjaard heeft een fantastisch accent en is eigenlijk best een lekker ding. De piloot is een geval apart. Daarover later meer.

Het theoriedagje bestaat uit 5 ellenlange video's met hele slechte Amerikaanse humor. Na elke video moeten we wat vragen en een test maken. Vooral de laatste is ontzettend debiel en het belangrijkste wat we hier leren is: 'go places, meet people, do things (under water)'. Tijd voor de final test die we gelukkig allebei halen. De percentages laten we achterwege, want die zijn behoorlijk hoog.

Na de theorie gaan we naar het strand waar we onze dronken vrienden weer tegen komen. Ze nodigen ons uit bij ze te komen zitten en hoe gek ze zijn alweer (of nog steeds) aan het bier.

De volgende dag begint met de zwem en floattest. Ondanks onze zwemproblemen tijdens onze jeugd (Dianne heeft alleen maar zwemdiploma A, Judith haalde haar B pas in groep 7) is dit voor ons een eitje. Ook de Spanjaard doet hier niet moeilijk over. De piloot daarentegen heeft het een stuk zwaarder en is compleet gesloopt na twee rondjes zwemmen. Dan is het tijd voor het echte werk. We krijgen uitleg over onze uitrusting. Als we dit op onze rug doen, vallen we bijna achterover. De piloot is inmiddels afgevoerd door sexy duikassistent Mat, omdat hij een duizeling kreeg. Tien minuten later is het duikklasje weer compleet en krijgen we uitleg over wat we zo onder water moeten gaan doen. Allerlei dingen waarvan je op zo'n moment denkt: jij bent best wel aardig, maar dat ga ik dus niet doen.

We gaan het water in, doen de enorme flippers aan, spugen in onze brillen en dan is het tijd om werkelijk te dalen. Grijze knop in en gaan. Vol enthousiasme beginnen we. Judith is zo beneden en zit daar een soort van te hyperventileren. Dianne raakt tijdens het dalen direct al in paniek en zwemt als een malle weer naar boven om naar lucht te happen. Sexy Mat komt ook boven en probeert haar te kalmeren. Poging twee is nog steeds geen succes, maar de derde keer komt ze eindelijk beneden bij de rest die daar al 5 minuten aan een hekje hangt te wachten.

We doen wat skills die eigenlijk best wel meevallen. Tijd om verder af te dalen. Onze piloot laat nogal lang op zich wachten en komt uiteindelijk zelfs helemaal niet beneden. Hij heeft problemen met de druk op zijn oren. Best wel bizar voor een piloot. We gaan een stukje zwemmen en zien deze eerste duik al vier grote schildpadden en nemo en zijn 53 minuten onder water.

Na de koffie tijd voor onze tweede duik. Na nog meer skills gaan we de omgeving verder verkennen want het is onder water prachtig. Daar maken we het volgende mee. Judith stijgt door een onverklaarbare reden in een keer een paar meter omhoog. Dianne ziet het volgende gebeuren (dit is letterlijk geciteerd uit haar dagboek): 'Ik zit te kijken naar een enorme en prachtige schildpad. Ineens zie ik Judith, haar grijze knopje induwend, heel mooi dalen. Dit was echt heel goed geweest als ze niet recht op die schildpad afging. Ik zie Mat en Alex heel snel richting Juud zwemmen en ze beuken haar net boven de schildpad, aan de kant.' Dat ging dus maar net goed.

Bij een latere duik, heeft Judith weer wat problemen met haar balans (boyancy). Ze voelde zich de hele duik zo trots omdat het zo goed ging, maar hier moest op het einde toch weer verandering in komen. We zitten allemaal naar een of ander beest te kijken, totdat opeens Alex onrustig om zich heen zit te kijken. Dianne kijkt om zich heen en ziet nergens haar buddy. Judith is alweer druk in de weer met de grijze deflate knop. Ze heeft het dit keer gepresteerd om de oppervlakte te behalen in een paar seconden waarschijnlijk. Totaal gefrustreerd lukt het haar uiteindelijk met heel veel moeite om weer bij de groep te komen. Haar schaamte wordt enigszins verzacht als Alex haar later vertelt dat het heel lastig is om te dalen in de luchtbubbels van anderen.

Een ander groot struikelpunt was het masker. Een van de skills die je moet kunnen om je certificaat te behalen, is het af doen van je masker onder water. De eerste dag waren wij hier allebei nogal hard in gefaald. Het is wederom de moeite om een stukje uit Diannes dagboek te citeren: 'Vol goede moed begin ik aan het masker. Dit gaat vast goedkomen. Jammer genoeg is dit totaal niet het geval. Ik verdrink bijna door als een malle water naar binnen te halen door m'n neus. Alex knijpt m'n neus dicht en gelukkig kan ik na een tijdje weer ademen. Bij Judith gaat het niet echt beter. Dat is jammer'. Als Alex vertelt dat we bij de volgende duik opnieuw het masker moeten afdoen, kijken we elkaar angstig aan. De Spanjaard zegt: 'Oh my god, this is going to be funny' (inclusief Spaans accent!).

We kunnen nog wel even doorgaan over hoe we hebben leren duiken. We faalden af en toe hard, maar gelukkig was daar altijd Alex die al meer dan 2800 duiken heeft gedaan en ons altijd goed hielp om weer relax te worden. Leuk feitje: we zijn allebei geslaagd.

Omdat we, ondanks al ons geblunder, ook veel plezier hadden in het duiken, hebben we dinsdag en woensdag fun dives gedaan. Daarbij hebben wij het geluk dat we kleine longen hebben. We zijn zonder problemen 50 tot 60 minuten onder water, waar de rest al bij 40 minuten omhoog moet. Dianne spant daarbij de kroon. Zij heeft meestal nog meer dan 100 bar over als we weer aan de oppervlakte komen.

Nog een ander grappig verhaal: de Chinees. Tijdens een van onze fundives werden we vergezeld door een Chinees meisje. Het was echt een schat maar onder water konden we haar wel in elkaar slaan. Ze leek wel een botsauto zoals ze zich door het water bewoog. Judith dacht onder water nog dat het aan haar lag, maar de Spanjaard vertelde ons dat dat niet het geval was. Ze knalde niet alleen tegen ons aan, maar lag ook continu met de divemaster in de clinch.

Het waren prachtige dagen met een geweldig duikklasje. Maar aan de cursus kwam een eind en dat betekende dat ook onze wegen zich weer zouden scheiden. Dit hebben we gevierd door met elkaar uit eten te gaan. Er ging ook een Belgisch meisje mee die echt compleet geshockeerd was en halverwege is afgehaakt.

De piloot (hij heeft uiteindelijk ook gewoon zijn PADI gehaald) wilde per se naar een bepaald Seafood restaurant, wij vonden alles prima. Het bestellen hebben we maar aan hem overgelaten aangezien wij die Chinese tekens niet snapten. Ook van het Maleisisch konden we niets maken. Hij vroeg ons wat we lekker vonden waarop Judith direct antwoordde: PRAWNS! Hij ging druk in overleg met het meisje van de bediening en begon als een malle te bestellen. 'Willen jullie dit? Lusten jullie dat? Spicy of juist niet? bla bla bla'. Dit resulteerde in een tafel vol met voedsel waarbij elk leeg bord direct werd vervangen door iets anders. Zo waren de prawns al vrij snel op, maar geen zorgen: twee minuten later kwam er een nieuwe schaal. We genoten heel erg en waren verbaasd toen er ineens ook nog een enorme kreeft werd geserveerd. Hoe je dat moet eten wisten we allebei niet. De uitleg luidde als volgt: Happen, breken en zuigen. Dian begon er enthousiast aan. Hierop werd de piloot helemaal wild, de zweetdruppels begonnen over zijn hoofd te lopen: hij had nog nooit Europese meisjes zo zien eten. We moesten wel Aziatisch zijn. Dat vond hij een compliment, wij wat minder. Na de kreeft, die echt heel lekker was, verscheen er een vis zo groot als een arm. We bleven maar eten. De piloot had de tijd van zijn leven en heeft minstens 100x gezegd: 'kom op Spanje, eet op, is goed voor je! Voor je spieren.' Ook kreeg Judith een nieuwe bijnaam: prawnkiller. Maar mijn hemel, wat waren die lekker!
Alle dank aan onze piloot; het was echt geweldig. We hebben genoten!!

De volgende dag spraken we een divemaster en hij zei tegen ons: ' zo jullie hebben gister veel gegeten, of niet?' We hebben de schuld maar in de schoenen van de piloot geschoven. De divemaster vindt het nog steeds jammer dat hij er niet bij is komen zitten. Wij snappen waarom!

Oke, we wisten dat dit een ellenlange blog zou worden en het is gelukt. Sorry, maar we hopen dat jullie wel genoten hebben van onze verhalen. Morgen vliegen we naar Saigon/ Ho Chi Minh city. Tijd om Vietnam te teckelen!

Heel veel liefde,

Dianne & Judith